Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez.... Biri tıpta okuyordu,öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir keredaha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüsebindiler. Gençtiler, çok genç... Birbirileriyle konuşacak cesaretibulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başrdılar. İkisi de her sabahotobüse bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında. Delikanlı arkadaşındakaldığı için o duraktan binmişti otobüse, kız ise ablasında.... Sırfbirbirilerini görebilmek için, her sabah erkenden evlerinden çıkıp, şehrinöbür ucundaki o durağa, onların durağına geldiklerini, gülerek itirafettiler bir süre sonra... Okullarını bitirince hemen evlendiler. Mutluydular hem de çok mutlu...Bazen işsiz, bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı kenetlenmişti kiyürekleri ve elleri hiçbir şeyi umursamadılar. Ayın sonunu zor getirdiklerigünlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar olduklarında da hepmutluydular. Zaman aşımına uğrayan, alışkanlıklara yenik düşen, bankahesabında para kalmadığı için ya da tam tersine o hesabı daha da kabarıkhale getirmek uğuruna bitip-tükeniveren sevgilerden değildi onlarınki...Günler günleri, yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü, büyüdü...Tek eksikleri çocuklarının olmamasıydı. Zorlu bir tedavi sürecine rağmançocuk sahibi olmayınca, “bütün mutlulukların bizim olmasını beklemek,bencillik olur” diyerek devam ettiler hayatlarına. Çocuk yerine,sevgilerini büyüttüler... “Senin için ölürüm” derdi kadın, sımsıkı sarılıpadama ve adma “Hayır, ben senin için ölürüm” diye yanıt verirdi hep...Bazen eve geldiğinde, aynanın üzerinde bir not görürdü kadın, “Bir tanem,kütüphanenin ikinci rafına bak....” Kütüphanenin ikinci rafında başka bir>not olurdu, “Mutfaktaki masanın üzerine bak ve seni çok sevdiğimi sakınunutma” Mutfaktaki masadan, salondaki dolaba sevgi dolu notları okuya okuyakoşturan kadın, sonunda kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman en sevdiğiçikolatalar, kimi zaman da pahalı armağanlarla karşılaşırdı... Aldığıhediyenin ne olduğu önemli değildi zaten....Hayat ne kadar hızlı akarsa aksın, işleri ne kadar yoğun olursa olsun hepbirbirlerine ayıracak zaman buluyorlardı bulmasına ama kırklı yaşlarınortalarına geldiklerinde, daha az çalışmaya karar verdiler. Adam,hastaneden ayrıldı ve muayenehanesinde hasta kabul etmeye başladı. Kadın damimarlık bürosunu kapadı ve sadece özel projelerde görev aldı. Artık dahafazla beraber olabiliyorlardı. Bir gün sahilde dolaşırken, harap durumdabir ev gördü kadın, üzerinde “satılık” levhası asılı olan. “Ne dersin, buevi alalım mı?” dedi adama. “Bu viraneyi yıktırır, harika bir ev yaparız.Projeyi kafamda çizdim bile. Kocaman terası olan, martıları kahvaltıyadavet edeceğimiz bir deniz evi yapalım burayı...” “Sen istersin de ben hiçhayır diyebilirmiyim?” diye yanıt verdi adam. “Amerika’daki tıpkongresinden döner dönmez ararım emlakçıyı... Kaç para olursa olsun, burasıbizimdir artık....”Sadece bir hafta ayrı kalacaklarını bildikleri halde, ayrılmaları zor olduadam Amerika’ya giderken. Her gün, her saat konuştular telefonla.Gözyaşları içinde kucaklaştılar havaalanında. Fakat birkaç gün sonra,kocasında bir tuhaflık olduğunu fark etti kadın. Eskisi kadar mutlugörünmüyor, konuşmaktan kaçınıyordu. Onu neşelendirmek için, sahildeki evihatırlattı ve çizdiği projeyi verdi kadın ama hiç beklemediği bir cevapaldı: “Canım, o ev bizim bütçemizi aşıyor. Sen en iyisi o evi unut... Mutsuzluk, mutluluğun tadına alışmış insanlara daha da acı, daha daçekilmez gelir. Kadın, hiç sevmedi bu beklenmedik misafiri. Derdinisöylemesi için yalvardı adama, “Senin için ölürüm, biliyorsun, ne oluranlat” diye dil döktü boş yere... Yıllardır sevdiği adam, duyarsız vesevgisiz biriyle yer değiştirmişti sanki. Ona ulaşmaya çalıştıkça, betonduvarlara çarpıyordu kadın, her çarpmada daha fazla kanıyordu yüreği...Bir gün, çocukluğunun, gençliğinin ve bütün hayatının birlikte geçtiğiarkadaşına dert yanarken, “Artık dayanamıyorum, sana söylemek zorundayım”diye sözünü kesti arkadaşı. “O, seni aldatıyor. İş yerimin tam karşısındakirestoranda genç bir kadınla yemek yiyiyor her öğlen. Sonra sarmaş dolaşbiniyorlar arabaya....”“Sus, sus çabuk, duymak istemiyorum bu yalanları” diye bağırdı kadın. Oncayıllık arkadaşını, kendisini kıskanmakla suçladı.... Ertesi gün, öğle vaktio restoranın hemen karşısında bir köşeye sindi sessizce ve perimasallarının sadece masal olduğunu anladı... Kocasının eskiden aynıhastanede çalıştığı genç çocuk doktorunu tanıdı hemen. Bazen evlerindeağırladıkları kadına nasıl sarıldığını gördü adamın...Akşam kocası eve gelir gelmez, bazen bağırıp, bazen ağlayarak, bazen onasımsıkı sarılıp bazen de yumruklayarak haykırdı suratına her şeyi. İnkaretmedi adam. Zamanla duyguların değişebildiği, insanların orta yaşageldiklerinde farklılık aradığı gibi bir şeyler geveledi ağzında vebavulunu alıp gitti evden. Kapıdan çıkarken, “son bir kez kucaklamakisterim seni” diyecek oldu ama kadın, “defol” dedi nefretle...İlk celsede boşandılar... Modern bir aşk hikayesinin böyle son bulmasınakimse inanamadı. Arkadaşlarının desteğiyle ayakta kalmaya çalıştı kadın.Adamın, sevgilisiyle birlikte Amerika’ya yerleştiğini öğrendi. Bazen yalnızkaldığında, onu hala sevdiğini hissedince, ağlama nöbetleri geçiriyor,aşkın yerini, en az onun kadar yoğun bir duygu olan nefretin alması içindua ediyordu.Aradan bir yıl geçti... Her şeyin ilacı olduğu söylenen zaman bile, kadınınderdine çare olamamıştı. Bir sabah, ısrarla çalan zilin sesiyle uyandı.Kapıyı açtığında, karşısında o kadını gördü. “Sen, buraya ne yüzlegeliyorsun” diye bağırmak istedi ama sesi çıkmadı. “Lütfen, içeri girmemeizin ver, mutlaka konuşmamız gerekiyor.” dedi genç kadın. Kanepeye iliştive zor duyulan bir sesle konuşmaya başladı: “Hiçbir şey göründüğü gibideğil aslında. Çok üzgünüm ama o bir saat önce öldü. Geçen yıl Amerika’dakikongre sırasında öğrendi hastalığını ve yaklaşık bir senelik ömrü kaldğını.Buna dayanamayacağını, hep söylediğin gibi onunla birlikte ölmekisteyeceğini biliyordu. Seni kendinden uzaklaştırmak için, benden sevgilisirolünü oynamamı istedi. Ailesine de haber vermedi. Birlikte Amerika’yayerleştiğimiz yalanını yaydı. Oysa ilk karşılaştığınız otobüs durağınınkarşısında bir ev tutmuştu. Tedavi görüyor ve kurtulacağına inanıyordu amaolmadı. Gece fenalaşmış, bakıcısı beni aradı, son anda yetiştim. Sana bukutuyu vermemi istedi...” Gözlerinden akan yaşları durduramayacağını biliyordu kadın. Hemen oracıkta ölmek istiyordu. Eline tutuşturulan kutuyuaçmayı neden sonra akıl edebildi. İtinayla katlanmış bir sürü kağıtduruyordu kutuda. İlk kağıtta, “Lütfen bütün notları sırayla oku bir tanem”diyordu... Sırayla okudu; “Seni çok sevdim”, “Seni sevmekten hiçvazgeçmedim”, “Senin için ölürüm derdin hep, doğru söylediğini bilirdim.”“Fakat benim için ölmeni istemedim” “Şimdi bana söz vermeni istiyorum.”“Benim için yaşayacaksın, anlaştık mı?” son kağıdı eline alırken, kutudabir anahtar olduğunu gördü kadın... Ve son kağıtta şunlar yazılıydı: “Sahildeki evimizi senin çizdiğin projeye göre yaptırdım. Kocaman terasta martılarla kahvaltı ederken, ben hep seni izliyor olacağım....”
